یه افسانه قدیمی هست که میگه...

هر وقت یه آدم تو دنیا میمیره و کسیو نداره براش گریه کنه ینفر یجایی از دنیا دلش میگیره، شاید واسه همینه که گاهی بی دلیل انگار غم کل دنیا رو دلمونه. 

یه افسانه نادر هست که میگه...

کسایی که موهاشون فرفریه توی زندگی قلبی وقتی خواب بودن معشوقشون موهاشون رو دور انگشت هاش می‌پیچیده و باعشق بهشون خیره میشده شاید انقدر حرارت اون نگاه زیاد بوده که موج مو ها به حالت اول برنگشته. 

طبق افسانه های یونانی انسان ها در اصل با چهار پا و چهار دست و دو صورت آفریده شدند...

زئوس پادشاه خدایان از قدرت آنها ترسید و آنها را دو قسمت کرد تا باقی عمرشون رو دنبال نیمه گم شده خودشون بگردن. 

وقتی از " اشکالی نداره گریه نکن " 

به "اشکالی نداره گریه کن"

رسیدی بالغ شدی :(: